ఈనాడు – నేను: 10
(సుబ్రహ్మణ్యం వి.ఎస్. కూచిమంచి)
కొంచెం గాభరావేసింది. ఎదురు సీట్లో కూర్చున్న యువతిని చూడాలా! వద్దా!! చూడ్డానికేగా వచ్చింది. అయితే ఎలా చూడడం.. అనుకుంటుండగా.. అమ్మాయితో ఏమైనా మాట్లాడాలంటే మాట్లాడు అన్నారు.. ఉషశ్రీగారు. అవసరం లేదండి అని తలూపుతూ.. ఒకసారి చూశాను. గుండ్రటి మొహం.. తెల్ల రంగు.. కనిపించాయి. అంతే… కాఫీ టిఫిన్లయ్యాయి. కుటుంబ వివరాలను సవివరంగా తెలుసుకున్నారు నన్నడిగి.
మధ్యమధ్యలో సత్యప్రసాద్‌గారు నాలుగు మాటలు కలుపుతూ.. ఉషశ్రీగారి సంబంధం కలుపుకోవడమంటే.. ఎంతో అదృష్టముండాలన్నారు. నాకు అప్పుడు శంకరాభరణంలో ‘చంద్రమోహన్‌తో నిర్మలమ్మ అనే డైలాగ్‌’ గుర్తొచ్చింది. శంకర శాస్త్రిగారి ముందు పెళ్ళికూతుర్ని సపోర్టు చేయబోయి.. నోరుజారినట్లు కాకుండా.. గంభీరంగా నెట్టుకొచ్చేశాను. ఏ మాటకామాట చెప్పుకోవాలి. ఉన్నదున్నట్లు మాట్లాడ్డం.. మనసులో ఉన్నది పైకి అనేయడం.. నాకున్న పెద్ద బలహీనత. దానివల్ల కెరీర్‌లో చాలా నష్టపోయాను. ఇది ఇక్కడ అప్రస్తుతమైనప్పటికీ.. గంభీర వాచస్పతి దగ్గర.. మౌనంగా మాట దక్కించుకున్నానని నేననుకున్నాను. అవునో కాదో.. నన్ను తీసుకెళ్ళిన సత్యప్రసాద్‌గారో, అయ్యగారి శర్మగారో చెప్పాలి.
సరేనండి నాన్నగారితో మాట్లాడి వారెప్పుడొస్తారో చెబుతానని బయలుదేరా…
మరుసటి శనివారం నాకు వీక్లీ ఆఫ్‌.. శుక్రవారం రాత్రే రాజమండ్రి చేరా. విషయం చెప్పా.. ఉషశ్రీగారింటికి వెళ్ళానని.. మీరెప్పుడొస్తారని అడిగా. డిసెంబర్‌లో వస్తానన్నారు. నాలుగో తారీఖని గుర్తు.. ఇక్కడో విషయం చెప్పడం మరిచా.. వారికి చూపించడాని కోసమని అమ్మాయి ఫొటో తీసుకున్నా… పైన ఉందే అదే.. ఆ ఫొటో. చూపించా. ఓకే చెప్పారు.
నాలుగో తారీఖు వచ్చింది. మా నాన్నగారు, పిన్నిగారితోపాటు రాజేష్‌ (ఈ మధ్యనే కన్నుమూశారు) అని ఓ మిమిక్రీ ఆర్టిస్టు.. నా స్నేహితులు.. కూడా వచ్చారు. మనం వెళ్ళిపోదాం అన్నాను. కాదు.. ఆయనొచ్చి పిలవాలన్నారు. బాగోదన్నా.. ఇలా మాట్లాడుకుంటుండగానే.. ఉషశ్రీగారే మా ఇంటికొచ్చారు. అమ్మాయిని చూడ్డానికి రండని పిలిచారు. ఆయనవెంట వెళ్ళాం. ఈసారి కాస్త బెరుకు తగ్గింది. నాన్నగారు.. ఉషశ్రీగారు మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఉషశ్రీగారి సతీమణి, మా పిన్నిగారు ముచ్చట్లు… నాకేం చేయాలో తోచలేదు. ఈలోగా లోపల్నించి.. ఆకుపచ్చ రంగు పట్టుచీర కట్టుకుని.. కాఫీ గ్లాసులతో ఆమె(ఇంతవరకూ పేరు చెప్పలేదు కదూ.. వైజయంతి) వచ్చింది. ఇప్పుడు స్పష్టంగానే చూశా. (శర్మగారు చెప్పినప్పుడే నేనో నిర్ణయానికి వచ్చా. వారికి నేను నచ్చితే.. అమ్మాయిబాగున్నాలేకున్నా వివాహం చేసుకోవాలని గట్టిగా మనసులో నిర్ణయించుకున్నా. ఇంతవరకూ నేనీ సంగతి వైజయంతికి చెప్పలేదు. దీనిద్వారా తెలిస్తే తనేమనుకుంటుందో కూడా తెలీదు.) నా కంటే చాలా బాగుందనుకున్నాను. మరి నా గురించి వారేమనుకుంటున్నారో అనుకున్నా… (కాదనుకుంటే మళ్ళీ గడపకూడా తొక్కనిచ్చేవారు కాదు కదా… ఏమంటారు.) నా ఊహల అల్లికను విఘాతపరుస్తూ మా నాన్నగారు.. ఇకవెడదాంరా! అన్నారు. సరేనని బయటకొచ్చాం.
ఇక ఓకే అనుకున్న తరవాత… డిసెంబరు 26న తాంబూలాలు. రాజమండ్రిలోని మా ఇంట్లో.
ఆరోజు రానే వచ్చింది. ఇల్లంతా గందరగోళంగా ఉంది. రెండురోజుల ముందే నేను ఇంటికొచ్చా. తలుపులు కూడా మట్టిగొట్టుకుని ఉన్నాయి. పెద్దవాళ్ళు ఇంటికొస్తున్నారు. ఇలా ఉంటే బాగోదని నేనే శుభ్రం చేయడానికి దిగా. నా పని చూసి మా తమ్ముళ్ళు చెల్లెలు నవ్వుకున్నారు. అది నేను గమనించలేదు. తరవాత ఈ విషయాన్ని వైజయంతితో చెప్పారు. ఇలాగట కదా..అంటే ఆ నిజమేనన్నాను.
ఇక్కడో ట్విస్టు….సేమ్‌ టు సేమ్‌ సిస్టర్స్‌
తాంబూలాల రోజుకి.. ఉషశ్రీగారి దంపతులు, బేతవోలు రామబ్రహ్మంగారు, మరో యువతీ నడిచివస్తున్నారు. చూసి నేను నిర్ఘాంతపోయా.. ఇదేమిటి.. వైజయంతినికూడా తీసుకొస్తున్నారనుకున్నా.. నా ముఖంలో భావాలను చూసి ఆమె నవ్వాపుకోలేకపోతున్నారు. ఇక ఆట పట్టించడమెందుకనుకున్నారో ఏమో.. ఉషశ్రీ గారి సతీమణి.. పేరు సత్యవతిగారు.. ఈమె మా రెండో అమ్మాయి.. జయంతికి పైన పద్మావతి అని చెప్పారు. ఇద్దరూ ఇంచుమించుగా ఒకేలా కనిపిస్తారు. నడక, హావభావాలు చూసి ఎవరైనా మోసపోవాల్సిందే.. ఇలాంటి సందర్భాలు చాలా ఉన్నాయి (నాకు కాదు). అలా వివాహానికి మార్గం సుగమమైపోయింది. 1990 ఫిబ్రవరి నాలుగున విజయవాడలో వివాహమైపోయింది. ఇక్కడితో ఇక వ్యక్తిగత విషయాలను చాలిస్తున్నాను. అవసరమైన చోట ఉషశ్రీ గారి సమాచారం వస్తుంది లెండి….
పెళ్ళికి అతికష్టం మీద వారం రోజులు సెలవిచ్చారు.. మా డెస్క్‌ ఇన్చార్జి శ్రీనివాసరావు గారు. వారంకాగానే ఆఫీసుకు వెళ్ళాను. పెళ్ళయ్యింది కదా.. నేనుంటున్న ఇంట్లో నా కొలీగ్స్‌ ఆ ఇంటిని నాకు వదిలేస్తారనుకున్నా. కానీ వాళ్ళు నన్నే చూసుకోమన్నారు. మావగారి(ఉషశ్రీగారు) ఇంటిపైనే ఒక పెద్ద హాలులా వేశారు. అక్కడే ఉండమన్నారు. దానితో ఆ సమస్యా తీరిపోయింది.
మధ్యాహ్నం 1.30 గం.. నుంచి రాత్రి 8.30గం ల వరకూ ఉద్యోగం. మధ్యలో టీ బ్రేకులో ఇంటికొచ్చేసేవాడిని. నీ ఉద్యోగం బాగుందయ్యా.. ఆఫీసుకు వెళ్ళావనుకునే లోగానే టీకొస్తావు.. అది అరిగేసరికి డ్యూటీ అయిపోతుంది. మహా గొప్ప ఉద్యోగమంటూ మావగారు వ్యాఖ్యానించే వారు. ఆయనలా అనడం చాలా ఆనందంగా అనిపించింది.
